51 pogawędkę, kiedy się z nią wykradałeś. - To był mój wybór - wtrąciła się Shelby. Ale sędzia skupiał wzrok na Nevadzie i kiedy znowu przemówił, usta, w których trzymał cygaro, ledwo się poruszały. - Nie mam ci nic do powiedzenia, Smith. I nigdy nie miałem. Żałuję tylko, że za bardzo ci pobłażałem, gdy zaciągnięto cię na rozprawę u mnie. Powinienem był porządnie dać ci w kość, kiedy byłeś bystrym, aroganckim dzieciakiem, powinienem był skazać cię na więzienie, zamiast dawać ci szansę, chociaż narobiłeś tyle kłopotów, czy proponować pracę na moim ranczu. - Zdaje się, że zapomniałem panu podziękować - wycedził Nevada. Twarz sędziego gwałtownie poczerwieniała. - Zgadza się. Z wyrokiem nigdy nie dostałbyś tej pracy w Biurze Szeryfa, nigdy nie okryłbyś się większą niesławą i nie został wywalony na zbity pysk, i nigdy nie zacząłbyś się zadawać z Shelby! - Obrzucił córkę potępiającym spojrzeniem. - I nie musielibyśmy szukać wyjścia z tak kłopotliwej sytuacji, w jakiej teraz jesteśmy. - Może i nie musielibyśmy, gdyby wtedy powiedział pan Shelby prawdę. A chodziło o pana własną wnuczkę. - Skóra na kościach policzkowych Nevady naprężyła się jeszcze bardziej. - Zastanawiam się tylko dlaczego. - Zrobiłem to, co uważałem za najwłaściwsze. - Coś mi się zdaje, że gdyby sprawa wyszła na jaw, byłby pan w tarapatach. Ucierpiałaby nie tylko pańska reputacja, ale i etyka zawodowa. Istnieje prawo dotyczące fałszowania takich dokumentów jak akty urodzenia i akty zgonu, sędzio. - Nie zasiadam już w sądzie i nie prowadzę praktyki - odparł ojciec Shelby, patrząc na niego spokojnie. - Ale mógłby pan skończyć w więzieniu. - Nevada nie zamierzał traktować starego człowieka ulgowo. - Z tego, co słyszałem, McCallum wyszedł na wolność, więc wolna cela się znajdzie. - Ty się nigdy niczego nie nauczysz, co, Smith? Tyle narobiłeś kłopotów i wciąż nie masz pojęcia, kiedy przestać naciskać, kiedy trzymać swoją żałosną gębę na kłódkę, kiedy... - Dość już tego! - przerwała Shelby. - Nevada przyjechał tu z samego rana, ponieważ... ponieważ będzie mi pomagał odnaleźć Elizabeth. Jej ojciec poruszył nozdrzami, jakby poczuł brzydki zapach. Przesuwał cygaro z jednego kącika ust w drugi. - Oboje popełniacie wielki błąd. Nevada kiwnął głową. - Możliwe. Ale myślę, że powinniśmy spróbować. Chciałbym wiedzieć, czy mam gdzieś córkę. Sędzia spojrzał w oczy Shelby, a ona z trudem przełknęła ślinę, walcząc z coraz większymi wątpliwościami. W głębi duszy błagała go, żeby nie poruszał trudnego tematu ojcostwa Elizabeth. Nie tutaj. Nie w tym momencie. - A więc nie powiedziałaś mu, co? - zapytał. Ale zaraz spochmurniał, a w jego oczach pojawił się smutek. - Do diabła, ale zamieszanie. Shelby czuła, jak sztywnieją jej plecy. Nie miała w zwyczaju unikać walki, teraz jednak było jej ciężko, cholernie ciężko. - Co powinnaś była mi powiedzieć? - spytał Nevada. - Chryste miłosierny. Pasują ci tylko częściowo wiarygodne informacje, Smith! - Sędzia wyjął z ust cygaro. - No, ale to jest akurat w twoim stylu, kiepskie informacje i świadkowie, na których nie można polegać. 52 - Mówi pan o Calebie Swaggercie. - Jasne, że o nim. - On kłamał. - A teraz odnalazł Jezusa i prawdę czy jakąś jej odmianę. Wiesz, że zamierza sprzedać swoją historię prasie? - Łysiejące czoło sędziego się zmarszczyło. - Co takiego? - Stary Caleb udzielił wywiadu czy czegoś równie nonsensownego magazynowi „Lone Star”, a przynajmniej tak mówili w kawiarni dzisiaj rano. - Dlaczego miałby to zrobić? - Dla pieniędzy. - On umiera. - Nevada zmrużył oczy. - To nieważne. Jeszcze nie umarł i ten stek kłamstw, który doprowadził McCalluma do więzienia, teraz zamieni się w złoto. - Sędzia się skrzywił. - To znów twój problem i twoja wina, Smith.