- Podejrzewam, że nie wszystko mi opowiedziałaś. Alexandra uśmiechnęła się z przymusem, a w końcu parsknęła śmiechem. - Słusznie podejrzewasz, moja droga. A teraz chodźmy gdzieś indziej, żeby nie kusić losu. - Naprawdę nie wiedziałeś, że twoja guwernantka jest siostrzenicą Monmoutha? - zapytał Robert, krojąc pieczonego kurczaka. - Nie. Jestem zbyt zajęty wywoływaniem skandali, żeby inne śledzić na bieżąco. - Odchylił się na oparcie krzesła i wypuścił kłąb dymu z cygara. Jego drugi towarzysz napełnił piwem swój kufel. - Co za różnica? Kochanka to kochanka. Lucien łypnął przez stół na Francisa Henninga, zastanawiając się, kto zaprosił tego osła na obiad. Od samego rana docierały do niego różne pogłoski. Najwyraźniej wszyscy zapomnieli, że hrabia gardzi plotkami. - Nie kochanka, tylko guwernantka, Henning - sprostował oschłym tonem. - A jakie znaczenie ma ten szczegół między przyjaciółmi? - zapytał Robert z lekkim uśmieszkiem. - Jeśli jakiegoś znajdę, nie omieszkam go o to zapytać. - No, Kilcairn, gdybyś nie wyglądał na szczerze zaskoczonego, kiedy podszedł do was lord Retting, nadal nikt by niczego nie podejrzewał - stwierdził lord Daubner z pełnymi ustami. - Po raz pierwszy widzieliśmy cię zbitego z pantałyku. Lucien zaklął pod nosem. Nie żałował, że tak ostro potraktował Virgila Rettinga, ale gdyby był przewidujący, zaczekałby na dogodniejszy moment. Rozprawiłby się z nim bez świadków. Bardziej jednak niż plotkami przejmował się tym, że panna Gallant uznała go za takiego samego drania jak jej wuj. Była wyraźnie zdenerwowana, ale porównanie zabolało go bardziej, niż się przed sobą samym przyznawał. Poza tym reakcja na widok kuzyna świadczyła dobitnie, że Alexandra naprawdę nie ma dokąd pójść. Jego osłupienie na wieść o jej koligacjach rodzinnych na pewno nie dodało jej otuchy. Potrząsnął głową i wrócił do teraźniejszości. Przegapił dużą część rozmowy przy obiedzie, ale sądząc po minie Roberta, chyba dobrze się stało. Wyjął cygaro z ust i wstał. - Wybaczcie, panowie. Belton poszedł w jego ślady. Gdy zamknęli za sobą drzwi klubu, westchnął głośno. - Już się balem, że dojdzie do rozlewu krwi. Moje gratulacje. Wykazałeś się niezwykłym opanowaniem. - Na szczęście zamyśliłem się i nie słyszałem, co wygadywał Henning. Wicehrabia szedł obok niego w milczeniu przez pół przecznicy. Lucien po minie widział, że przyjaciela coś dręczy. Czekał cierpliwie. W końcu Robert odchrząknął. - Nie chcę być wścibski, ale co zamierzasz zrobić? - spytał. - Z czym? - Z szukaniem partii dla kuzynki i siebie, zważywszy na ostatni skandal. Nie jest to najdyskretniejszy z twoich romansów. Zignorował uwagę. - Panna Gallant mieszka w moim domu od ponad trzech tygodni. - Tak, ale kochanka ukryła przed tobą swoją tożsamość. - Nie jest moją koch... - Mimo twojego bogactwa i pozycji niektóre z najbardziej obiecujących kandydatek na żonę nie zechcą przyjmować twoich wizyt, skoro mieszkasz pod jednym dachem ze szlachetnie urodzoną... guwernantką, która w dodatku zamordowała podobno ostatniego kochanka. Dla ciebie to może być podniecające, ale nie dla przyzwoitej młodej damy. - Powinieneś być zadowolony. Zostanie więcej panien dla ciebie. - Lucienie, nie zmieniaj... Balfour nagle stanął jak wryty. - Co powiedziałeś? - Powiedziałem, że nie dla przyzwoitej...