— Jak mogłabym... wyjść za kogoś innego, skoro... kocham jego? — spytała lady Rothley. W głosie jej brzmiało tyle nieszczęścia, że Tempera pomyślała: Alaine rzeczywiście jest jeszcze małą dziewczynką. Mogła udawać wyrafinowaną, by dostać się do towarzystwa, w którym zamężne kobiety biorą sobie kochanków, a arystokratyczne małżeństwa aranżuje się w sposób prawie tak samo wyrachowany jak we Francji. Lecz teraz, kiedy była zakochana, uczucie owładnęło nią tak silnie, jak włada wiejską dziewczyną. Kiedy Tempera ją ubierała, lady Rothley mówiła wciąż o 104 hrabim, to rozwodząc się w uniesieniu nad jego zaletami, to znów rozpaczając, że pewnie jej osoba nic w jego życiu nie znaczy. Tempera starała się sprowadzić rozmowę na bardziej banalne tematy. — Musisz zdecydować, belle-mère, co odpowiedzieć, jeśli hrabia poprosi cię, byś została jego kochanką. Lady Rothley wydała stłumiony okrzyk, ale nic nie powiedziała. Tempera mówiła więc dalej: — Wiesz równie dobrze jak ja, że jeśli się zgodzisz, twoja pozycja towarzyska będzie na zawsze zrujnowana. Nie możesz angażować się w związek z hrabią, a potem jak gdyby nigdy nic wrócić do Anglii. Przerwała na chwilę, a potem dodała: — Z tego, co mówiłaś, niezbicie wynika, że arystokracja traktuje sprawy serca wyjątkowo dyskretnie! Dwoje ludzi poznaje się na wielkim przyjęciu, potem oboje są wszędzie zapraszani, a każde udaje, że to czysty przypadek! — To prawda — powiedziała cicho lady Rothley. — Potem, kiedy flirt się kończy — mówiła dalej Tempera — na pewno każde wraca do swojego małżonka, jakby nic się nie stało. Lady Rothley milczała. Tempera stwierdziła stanowczo: — Ale ty nie masz męża, belle-mère, nie masz nikogo, kto obroniłby cię przed skandalem, który wywołasz, jeśli zaangażujesz się w romans z mężczyzną tak wpływowym i znanym jak hrabia. — On nie zostawiłby mnie... bez grosza — powiedziała lady Alaine nieśmiało. — Mógłby zostawić ci pieniądze i nic poza tym — ucięła Tempera. — Na co zdałyby się pieniądze, jeśli nie zapraszano by cię na bale, przyjęcia i wszystkie te spotkania, 105 które tak lubisz? Wiesz równie dobrze jak ja, że drzwi domów takich jak ten, w którym jesteśmy, zamknęłyby się przed tobą. — To, co mówisz, jest prawdą i masz zupełną rację — powiedziała lady Rothley ze smutkiem — ale ja go kocham, Tempero, kocham go! W obawie, że znów zobaczy łzy w oczach macochy, Tempera uspokoiła ją, ułożyła jej włosy w nową, bardzo twarzową fryzurę i pomogła ubrać się w jedną z najładniejszych