spostrzegła, że nieco z tyłu stoi czwarty mężczyzna. Na tle srebrzystych strug deszczu wyglądał niczym złotowłosy anioł. Upadły anioł. Aż jej dech zaparło na jego widok. Nigdy jeszcze nie widziała kogoś równie przystojnego. Ubrany w wytworny ciemny strój, wspierał się ramieniem o kolumnę. Stał z daleka od kompanów, jakby im nie ufał, albo po prostu miał ich za niewartych uwagi. Błękitne jak niebo oczy przyciągały ją nieodparcie. Wysoki, smukły, atletycznej budowy, mimo pozorów znużenia emanował energią. Ostro zarysowany podbródek i pięknie rzeźbione rysy stanowiły wzór męskiej urody. Chyba jeszcze spała, bo niemal spodziewała się ujrzeć u jego ramion wielkie skrzydła. No tak, przecież diabeł był wcześniej najpotężniejszym z aniołów! - Wejdź do środka. - Słowa Draxingera wyrwały ją z transu. - I napij się z nami. - Rushford wyciągnął rękę, chcąc unieść jej podbródek. Odtrąciła jego dłoń gwałtownym ruchem i się zerwała. - Zostawcie mnie! Trzeci mężczyzna zaśmiał się głośno. Spojrzała na niego. - Co to za kaprysy?! - burknął Rushford i zbliżył się do niej tak bardzo, że niemal przygniótł ją do ściany. - Jak ci na imię, złośnico? - Wolnego, Rush. Chyba za wiele wypiłeś - odezwał się chłodno złotowłosy anioł, lecz brunet nadal świdrował ją wzrokiem. - Otwieraj drzwi - nakazał drugiemu, ujmując ją za ramię. Poczuła się niczym ścigany królik. Była w pułapce. - Pozwólcie mi odejść! - O nie, moja miła. Koniecznie musisz wejść i napić się z nami. - Ton Rushforda był zdecydowany, a uścisk wprawdzie niezbyt mocny, ale nieustępliwy. Rozsądek podpowiedział, że grozi jej niebezpieczeństwo, jeśli pójdzie z nimi. Lęk, przeżyty w ostatnich dniach, dodał jej sił. Nie pozwoli, żeby tak się z nią obeszli! Gdy Rushford znów nachylił się nad nią, najwyraźniej chcąc ją pocałować, uderzyła go w pachwinę. Zachwiał się, jęknął donośnie i puścił ją. Odepchnęła napastnika, a gdy kolejny, Draxinger, chciał chwycić ją za łokieć z pojednawczym „No, no, kochanie!”, uderzyła go pięścią w szczękę. Najmocniej, jak tylko mogła. A potem wybiegła prosto w ulewę. Alec zamarł, zdumiony. Rzadko co go zaskakiwało, a już na pewno nie mógł tego powiedzieć o kobietach. Patrzył oniemiały, jak Rushford zwija się wpół z jękiem, a Drax pluje krwią i lamentuje: - Ta przeklęta dziwka wybiła mi ząb! Nagle Alec zaśmiał się głośno. O Boże, ależ go urządziła! Niejedna angielska dama, niegdyś przez nich emablowana, wiele by dała, żeby ujrzeć swoich uwodzicieli w takim stanie! Chociaż dziewczyna nic mu nie zrobiła, pobiegł w ślad za nią, nie dbając o deszcz. Melancholia przeszła mu, jak ręką odjął. - Dokąd pędzisz?! - wrzasnął Fort. - Upewnić się, że nic jej nie jest! - O nią się martwisz? - wychrypiał Rush. - A my? - Zasłużyliście na to! - Zdołał dostrzec sylwetkę nieznajomej, znajdującą w ciemności. - Hej, ty, wracaj! - zawołał za nią. Obejrzała się, przestraszona, ale nie przerwała biegu. - A nie mówiłem, że ją przerazicie?! - huknął Alec. Rzucił się w pogoń i po chwili niemal się zrównał z uciekinierką. - Ostrożnie, ona jest niebezpieczna! - krzyknął Fort. - Właśnie takie lubię! - parsknął zduszonym głosem. Cóż mu w końcu mogła zrobić? Z pewnością nie była zwykłą ladacznicą, miała za dużo odwagi i wigoru. Musi się dowiedzieć, kim jest! To było prawdziwe wyzwanie. A wyzwania, podobnie jak niespodzianki, rzadko spotykał na swojej drodze. Nieznajoma intrygowała go. A w dodatku lękał się o nią, mimo że tak naprawdę nic go z nią nie łączyło. Nie sądził, żeby naprawdę była ladacznicą, która przyszła zbyt wcześnie i zasnęła,